HOERA WIJ ZIJN IN SURINAME

Verslag van de reis en de eerste dag:
Dinsdag 30 januari, ons grote avontuur begint, met kriebels in onze buik vertrekken we alle drie om kwart over 5 in de ochtend van huis richting schiphol. Op schiphol aangekomen is Suzanne daar al, zij heeft ingecheckt en gelukkig kunnen we nog met z’n drieën naast elkaar zitten, wel helemaal achterin het vliegtuig, maar dat maakt ons niets uit. Na afscheid genomen te hebben van onze mama’s papa’s, broers, zussen, vriendjes en vriendinnen is het dan zover.. we lopen richting de douane. Suzanne was zo zeker van zichzelf en zei echt niet zenuwachtig was. Maar schijn bedriegt 3x over liet ze haar ticket vallen terwijl we in de rij stonden. Met een beetje stress en hopen dat haar moeder dit alles niet had gezien werd ons paspoort goed gekeurd en gingen we met een laatste zwaai de hoek om. JUPPIEEEEEE! Het is zover.. ons avontuur begint.. Geen winkels meer bekeken, we zijn direct naar onze gate toe gelopen. (ja, ja papa’s en mama’s, we hadden zelf bedacht dat dit misschien slim zou zijn, zodat we niet te laat konden komen) Bij de gate komen we lenneke en yvonne tegen de doktersassistentes die eerst misschien bij ons in huis zouden wonen. Bij de gate zag Mirjam er het meest verdacht uit en werd daarom ook van top tot teen gefouilleerd. Leptop uit de tas, riemen af, horloge af…maar nee ze vertrouwde erop dat we geen zakjes coke in onze koffers hadden of bolletjes is onze buik… Zonder enige vertragingen stappen we het vliegtuig binnen en stegen we tegen 10.00 uur op, na een paar keer lichte turbulentie komen we naar ruim 9 uur vliegen aan in Paramaribo. GEWELDIG!!! Onze ogen al heelmaal uitgekeken op het vliegveld.. Zo mooi groen op het vliegveld en de zon scheen volop. Maar nog maar net binnen te zijn en onze paspoorten en visum gecontroleerd werden hebben we de eerste stortbui mee gemaakt!!! Alles was wit, wit van de regen, zo hard hebben we het nog nooit zien regenen, maar het mooie is dan dat ze zon gewoon blijft schijnen, nadat we onze euro’s op het vliegveld hadden omgewisseld voor SRD’s (Surinaamse dollars) stond daar dan onze taxi chauffeur. Met het verwachtte kartonnetje met onze namen erop… wat een chaos daar zeg.. niet normaal iedereen wilde helpen onze koffer in het busje te leggen en daarna stonden ze braaf allemaal met een handje klaar om geld te ontvangen. Maar ook nu waren we slim.. we zeiden gewoon dat we geen geld hadden hahaha… nou zo’n 10 keer vragen gaven de gekleurde mannen het op en hadden wij toch mooi onze zware koffer in de bus liggen. En toen.. toen begon de rit naar Paramaribo. Allemaal palmbomen en hutjes kwamen we tegen onderweg.. naar 10 minuten stopte de taxi. En kregen we een andere chaffeur,, en aardige man, die ons zeer bereid was om wat te vertellen over de stad. Heel erg leuk. We moesten echt gaan genieten van onze reis.. en zei hij nog.. ga maar niet alleen over straat ’s avonds niet iedereen in betrouwbaar. Met deze woorden zet hij ons af… en waar??????? In de mooiste VILA wijk van Suriname… wauuwwwww echt vet cool. Tussen alle mooie huizen worden wij afgezet bij ook een heel mooi huis waar mevrouw MAC DONALD ons al zwaaiend op staat te wachten. Wat een lief mens, we worden hartelijk welkom geheten in suriname en we krijgen ons huis te zien waar we de komende elf weken zullen wonen.. Prachtig veel ruimte en ieders een eigen slaapkamer.. Er zullen geen andere bewoners meer bijkomen, dus is het echt ons appartement nu. We zijn er nog geen half uur als Mw. Mac donald ons mee neemt op pad. En wel lopends… ( nee hoor zeggen we met een gemeende blik op ons gezicht,… we zijn echt nog niet moe, super aardig dat u ons mee neemt om de buurt te laten zien, terwijl we stiekem dachten.. WE WILLEN NAAR BED) maar met helemaal geen spijt hebben we een leuke wandeling gemaakt door de beurt. Winkelcentrum “de mol” werd ons laten zien (te vergelijken met een kleine oranjerie…) mooi en heel nieuw allemaal, daar hebben we beltegoed gehaald, we hebben namelijk van onze zorgmama> mw BIG MAC hihi een simkaart gekregen. Nadat we weer terug waren bij ons huisje, was het uitstapje nog niet af. Nee nog lange niet want ze ging ons nog het ziekenhuis laten zien. Samen met een vriendin van mw mc donald gingen we in de auto richting het ziekenhuis. Een makkelijke weg die we vanaf maandag gaan fietsen, want vandaag gaan we fietsen huren. Ook zijn we naar de supermarkt geweest om de nodige boodschappen te halen. Na terug komst mochten we thuis blijven Juppie… het was heel leuk , maar we waren blij dat we nu naar bed konden.. Maar toen… oh neeeee een kei harde gil van Melanie… De salamanders zijn hier tot leven gekomen. En ja we weten alle drie dat de beesten niets doen, maar we moeten toe geven het was echt geen pretje. Ze zaten hoog, dus we konden ze niet vangen. Suus haar kamer is vrij open aan de buitenlucht. Dus moesten we een oplossing zoeken. Oke, naar overleg hebben we besloten onze eerste nacht samen in 1 bed te slapen op mirjam haar kamer, deze leek het veiligst voor ongewenst ongedierte. Met z’n drieen onder 1 klamboe, in 1 bed.. hahah jullie hadden het moeten zien. Met zweet op ons voorhoofd, onder de oksel, en op onze rug zijn we knus in slaap gevallen en werden we om 6.00 uur deze morgen weer wakker. Last van een Jetlag misschien?
Onze koffers hebben we daarom net maar uitgepakt en om 12.00 uur gaan naar het ziekenhuis en geld pinnen. De eerste dag is super een blauwe lucht en uitzicht op de palmbomen is dit het eerst geschreven verslag. Zo snel mogelijk zullen wij jullie meer ervaringen van ons laten horen!!

Liefs van Suus, Mel en Mir


We hebben maar besloten om ook een verslagje te schrijven van de andere dagen.
Donderdag hebben we samen met mw Mac Donald en onze taxi chauffeur genaamd “Muntje”.. fietsen gehuurd een eindje verder op in de stad. Aangekomen bij een huis waar een mw en een paar fietsenmakers druk aan t werk zijn, hebben we geen oog voor de fietsen, nee we zien alleen maar een kooi met een heel klein schattig aapje erin. Maar zo schattig is het eigenlijk niet, het aapje rent door de kooi heen en wanneer het een mango krijgt gaat die ontzettend snel naar binnen. Na foto’s gemaakt te hebben van het toch wel schattige aapje in de kooi gaan we kijken naar de fietsen, we hebben er alle drie 1 niet super moi en luxe maar hij doet het goed. We spreken af dat we ze straks ophalen. We gaan namelijk eerst geld pinnen. Euro’s willen we pinnen om mw Mac Donald de huur te kunnen betalen. Aangekomen bij de grootse bank van paramariobo kunnen we geen euro’s pinnen, een beetje vreemd, maar oke we pinnen SRD”s en gaan deze omwisselen, weer ergens anders, dus hup in de taxi, en bij het wissel kantoor hebben we euro’s gekregen. Onze dag gaat verder en we hebben afgesproken om deze dag naar het ziekenhuis te gaan, met onze zorgmama gaan we erheen. Aangekomen in het ziekenhuis: Een oud ziekenhuis, maar het valt ons niet tegen, we waren op erger voorbereid. Wel staat alles open, duren, ramen. Aangekomen bij mw Chee, de mw die alles voor ons vanuit het ziekenhuis heeft gereld, verteld zij ons dat we weer kunnen gaan. Gaan??? Ja de mw die we moeten hebben is er niet. Oke, zo gaat dat hier dus, zonder discussie gaan we weer en spreken we af om er donderdag om 10.00 uur te zijn.
Onze rit gaat veder we halen onze fietsen op, we gaan boodschappen doen en gaan daarna naar huis. Best lastig het fietsen hier, want ze fietsen hier links, het lijtk makkelijk, maar bochten worden natuurlijk andersom genomen en goed opletten is daarom heel belangrijk. Op de fiets werden we door verschillende negers white chicks genoemd.Thuis krijgen we van onze zorgmama echt surinaamse soep. Casave soep. Casvave is een soort droge aardappel vrucht. In de soep bevonden zich ook halve bananen en hele stukken kip met spiertjes en al, maar het was redelijk te eten en nu kunnen we wel zeggen dat we al iets Surinaams gegeten hebben.
Aankomende zondag zijn we uitgenodigd voor een verjaardag van iemand die mw mac donald kent. Dat is hier heel gebruikelijk en jullie hoeven niet bang te zijn dat er iets gebeurd. Ook op 19 februar wordt niet alleen voor Daniel ( de vriend van mirjam die dan jarig is) een feestelijke dag, maar wij gaan ook dan mee en wel naar een bruiloft. Iets geweldigs natuurlijk wat we waarschijnlijk nooit meer in ons leven zullen mee maken. Ook is mw mac donald binnenkort zelf nog jarig waar we ene feestje van hebben. Onze agenda’s staan dus al aardig vol.
Die avond gaan we uiteten met maartje-marijke, lisanne en lian. Maartje-marijke is een vriendin van mirjam die hier ook in paramaribo stage loopt. Het was erg gezellig, maar we hebben het niet te laat gemaakt.
Donderdagochtend gaan we samen met mw mac donald naar de vreemdelingen politie. Met onze taxi chauffeur rijden we buiten de stad om een indrukwekkende tocht met veel van de omgeving gezien te hebben. We hadden verwacht dat het erg druk zal zijn bij de vreemdelingen politie. Maar het viel reuze mee. Nadat er een stempel in ons paspoort was gezet waar bij ons visum was verlengd, was het klaar en mochten we weer verder. Want we hadden afgesproken om 10.00 uur in het ziekenhuis te zijn. Ook lenneke en yvonne kwamen daar. We hebben een lange rondleiding gekregen van Mw Chee en we hebben lijsten ingevuld wat we volgende week in het ziekenhuis willen eten. Ook weten we nu welke afdelingen we komen: melanie eerste 6 weken chirugie, dan 2 weken kraam en dan de laatste 2 weken bij de interne vrouwen.
Suzanne: eerste 6 weken interne vrouwen, dan 2 weken kraam en als laatst 2 weken chirugie en mirjam komt de eertse 6 weken op de interne mannen met intensive care, dan 2 weken chirugie en de laatste 2 weken op de kraam.
De planning ziet er tot nu toe zo uit. Alle papieren zijn in orde gemaakt en ruim 2 uur later verlaten we het ziekenhuis met een gek idee dat we daar vanaf maandag zullen werken. Oja we krijgen ook een leuk zuster kapje op hahaha.
Na weer een rit in de taxi komen we bij ons huis.. best moe van alle indrukken en na wat gegeten te hebben gaan we op de fiets(!!!!) naar de supermarkt. We zijn heelmaal lek geprikt door de muskieten en hebben we een sterke soort gif gehaald.
Gisteravond hebben we heerlijk een pizza genuttigd bij de pizzahut.
Vandaag rijdag is dan de dag dat we dit verhaal op de site zullen zetten. En vanavond gaan we met mw mac donald uit eten een stukje verder op bij de javaan, chinees, indisch en javaans wordt hier namelijk veel gegeten. We zijn benieuwd. Volgende week meer nieuw van ons avontuur in suriname.

Liefs van suzanne, melanie en mirjam