halverwege alweer

Over de helft

We hebben al weer 5 weken gewerkt in het ziekenhuis en dat betekend dat we er nog maar 4 mogen. Mogen, want we vinden het echt een mooie ervaring. Wel vinden we het nu leuk om ons op de andere afdelingen te gaan oriënteren. Voor Suzanne en Mirjam zal dit volgende week pas plaats vinden. Melanie zal deze week op de OK gaan werken en dan nog 1 week op de afdeling waar ze haar eindbeoordeling zal hebben.
Dinsdag zullen Mir en Suus hun eindbeoordeling hebben. Spannend.. 3 x een 8.. dat zal wel leuk zijn hahaha… we gaan er op hopen!
Op donderdag hebben we weer weekend……………………………!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ja… of jullie het willen geloven of niet de afgelopen week hebben we alle drie hard gewerkt…zweten, zweten, zweten. Nog steeds zijn we handig om klusjes te doen, dat kunnen we erg goed merken. Als we hier langer waren geweest hadden we dit voorkomen. Of er voor gezorgd dat dit zou stoppen. Maar nu het onze laatste week is met de eindbeoordeling, laten we het maar zo. Ondanks dat we in ons achterhoofd echt wel weten dat dit niet de juiste manier van werken is. De begeleiding (waar we 300 euro vooraf betaald voor moesten hebben) is ook niet veel van gemerkt. Begeleiding kennen ze niet, er wordt iemand aangewezen die je opdrachten aftekent.
Maar het weekend, dit vinden we altijd leuk om te vertellen en onze weekenden en tripjes staan daarom meer beschreven op de site dan de ziekenhuis verhalen.
Donderdag middag gaan we een trip boeken. Een jeepsafari voor de zaterdag.
Met 72 euro armer maar wel een leuk vooruitzicht begint ons weekend goed.
Donderdag avond gaan we op het (voor jullie inmiddels misschien ook wel) beruchte terras “ t vat” wat drinken. Daar wordt Melanie aangesproken door de ober, of ze de volgende dag niet een fotoshoot wil doen voor een grote bekende kleding zaak in Paramaribo. Na eerst gelachen te hebben en verbaasd te zijn, neemt ze het besluit om het wel te doen. 75 SRD zal ze er voor krijgen. Best veel als een maandsalaris hier gemiddeld 500 SRD is.
Suus baalt, vrijdag is haar laatste inhaal dag en kan dus de vrijdag niet meemaken.
Om half 11 hebben we afgesproken voor het Krasnapolski hotel. Samen met de ober genaamd leon lopen we naar de grote kleding zaak. Ook hij zelf is foto model en hangt op vele posters in de winkel.
Maar helaas, miscommunicatie de vrouw die de foto’s zal maken is er die dag niet.
Maar voor Mirjam leuk nieuws. Ook zij mag volgende week een fotoshoot doen. Woensdag krijgen we te horen wanneer precies. Met een gaaf idee dat we door heel Paramaribo op groot poster formaat komen te hangen, nemen we een duik in het zwembad en gaan we naar huis.
Zaterdag hebben we de jeepsafari. Om kwart voor 9 moeten we er weer zijn. Dit keer met een half uur vertraging vertrekken we met een chagrijnige gids die niet goed uitgeslapen is.
Ahh nee hè, deze man gaat toch niet onze dag verpesten. Maar we maken gewoon zelf lol in de jeep en gelukkig hij wordt iets vrolijker.
We gaan met de jeep naar Gusterie. tijdens hobbelige wegen bijna heuvelachtig, genieten we enorm. Zo mooi hier. Dwars door de jungle komen we aan bij een klein dorpje waar we Surinaamse roti krijgen.
En dan een verrassing, varen met een kleine kano, door de jungle door een klein riviertje… prachtig, vel blauwe vlinders…
We gaan verder, weer over de hobbel weg, door de savanna, hoog gras, met af en toe een boompje en wit zand, we komen aan bij een indianen dorpje, waar mensen leven zoals je niet meer voor kan stellen, we komen aan bij een man een echte indiaan, waar we aard varken te eten krijgen die we niet durven af te slaan, dit omdat het onbeleefd is. De indiaan laat ons het gehele dorp zien en zijn werkplek waar hij zo rots op is. Ruim een uur later in de jeep, weer door de jungle komen wij bij de Suriname rivier uit.. heel mooi, Onze Suus Gaus spot natuurlijk weer een aap, Mel en Mir hebben hem helaas gemist, wel een slangetje gezien. Het was een mooie, hele mooie ervaring, een dag die we niet snel willen vergeten. Om half 9 die avond zijn we terug in Paramaribo. Bek af, wat gegeten en de avond gaat door.
Mirjam gaat naar haar vriendin Maartje die ook in Paramaribo is, zij zal daar een nachtje gaan logeren. Suzanne en Melanie zal ze treffen in De Starz.
We maken er een gezellige avond van die doorgaat tot half 6 in de ochtend. De wekker gaat bij Mirjam en Maartje om 8.30 die ochtend. Brak voelen we ons, maar Mirjam en Maartje gaan samen naar de kerk dit hebben ze afgesproken. Om 10.00 uur begint de dienst in “Gods bazuin”. Swingen, dansen, zingen, klappen….. zo geweldig!! Schoenen uit en dansen maar.
Aan het begin van de dienst wordt gevraagd wie er die dag nieuw zijn, Maartje en ik gaan staan als enige tussen 300 mensen. Speciaal voor ons werd er gezongen, gedanst en geklapt en kregen we van bijna iedereen een hand, omdat ze ons welkom heten, we kregen een soort van folder overhandigd. Een heel bijzondere ervaring met kippenvel op onze armen gingen we weer zitten, dit moet je toch gewoon een keer meegemaakt hebben fluisteren we tegen elkaar.
Een priester uit canada die wereld beroemd zou zijn, was speciaal overgekomen, het schijnt dat deze man samen met god zijn wil een kwade geest uit je kan halen. Als hij god de almachtige zei stonden mensen helemaal te shaken.. te trillen vielen bijna op de grond… grote schok bewegingen, best eng.. en apart om te zien, er stonden gewoon mensen van de beveiliging om heen om ze op te vangen. Vreemd, we wisten niet goed wat we hier van moesten denken.
Aan het eind van de dienst mag je naar voren komen om een wonder te ontvangen, waarom niet??? Een wonder is altijd fijn… maarja niets van gemerkt, ik denk dat we daar te nuchter voor waren.
Een aparte ervaring, die je eigenlijk wel meegemaakt moet hebben als je in Suriname bent.

Geen wonderen die dag, in de middag gaat het regenen, en Melanie voelt zich die zelfde dag niet zo lekker.
Erg verkouden en we gaan daarom alle drie vroeg naar bed.
En nee niet alleen Mirjam kan zeggen dat ze ziek is geweest in Paramaribo, vandaag is Melanie ook de pineut. Het is maandag en Suus en Mir gaan met z’n tweetjes naar t werk, we melden Melanie ziek, maar dit gaat niet zo gemakkelijk. We moeten haar helaas bellen met de mededing dat ze zich ziek moet melden bij de bedrijfsarts. Arme schat. Om half 10 komt ze aan lopen met haar dikste vest wat ze bij zich had.. ( 35 graden buiten)
2 uur heeft ze moeten wachten.. Suzanne is ’s middags mee naar huis gegaan om voor haar te zorgen, want als je ziek bent mis je je mama, je eigen bed, je vriendje, iemand die een koud glaasje water brengt en iemand die je kent…zuster zandvliet heeft thuis verder zustertje gespeeld en Mirjam komt 3 uur later thuis. Nu hebben we net gegeten en hopen we dat Melanie morgen weer aan t werk kan. Gelukkig voelt ze zich al weer wat beter.

Morgen een spannende dag met de eindbeoordeling van Mirjam en Suzanne. Voor Melanie ook, ze gaat hopelijk voor het eerst kijken op de OK.

Dinsdag 13 maart, een kleine aanvulling op het verhaal..
Melanie is helaas nog steeds ziek en heeft niet gewerkt vandaag, ze mist dus al 2 weken op de OK… K*t is dat en ook echt niet leuk, zeker niet als je er erg naar uitgekeken hebt.
Suzanne en Mirjam daar in tegen zijn blij!!
Ze hebben hun eindbeoordeling gehaald en met een big smile kunnen we zeggen dat suus 3x een 8 binnen heeft gesleept en Mirjam 2x een 8 en 1x een 9!!


We zullen gauw weer een nieuw bericht plaatsen.

Liefs ons